Er zijn verschillende soorten :

- analoge ampèremeters
- digitale ampèremeters
- speciale ampèremeters

De meest voorkomende analoge ampèremeter is magneto-elektrisch, het maakt gebruik van een beweegbare framegalvanometer. Het meet de gemiddelde waarde van de stroom die er doorheen gaat. Voor WISSELSTROOMMETINGEN wordt een diodegelijkrichterbrug gebruikt om de stroom recht te trekken, maar dit proces kan alleen sinusoïdale stromen nauwkeurig meten.

Analoge ampèremeters worden steeds vaker vervangen door digitale ampèremeters. Toch kan de waarneming van hun naald in de praktijk slechts met moeite snelle visuele informatie opleveren over de variaties in de gemeten stroom die het digitale display geeft.

De ferro-magnetische (of ferromagnetische) ampèremeter maakt gebruik van twee pallets met zacht ijzer in een spoel. Een van de pallets is vast, de andere is op pivot gemonteerd. Wanneer de stroom door de spoel gaat, magnetiseren en stoten de twee pallets elkaar af, ongeacht de richting van de stroom.

Deze ampèremeter is dus niet gepolariseerd (hij geeft geen negatieve waarden aan). De nauwkeurigheid en lineariteit zijn minder goed dan die van de magneto-elektrische ampèremeter, maar het maakt het mogelijk om de effectieve waarde van wisselstroom van elke vorm (maar van lage frequentie) te meten < 1 kHz).

De thermische ampèremeter bestaat uit een resistente draad waarin de te meten stroom stroomt. Deze draad warmt op door het Joule-effect, de lengte varieert afhankelijk van de temperatuur, veroorzaakt de rotatie van de naald, waaraan deze is bevestigd.

De thermische ampèremeter is niet gepolariseerd. Het wordt niet beïnvloed door de omringende magnetische velden, de indicaties zijn onafhankelijk van de vorm (afwisselend of continu van elke vorm) en de frequentie van de stroom. Het kan daarom worden gebruikt om de efficiënte waarde van wisselstromen tot zeer hoge frequenties te meten.

Het bevat heel vaak temperatuurcompensatie die bedoeld is om de nauwkeurigheid te behouden ondanks variaties in de omgevingstemperatuur.

Het is eigenlijk een digitale voltmeter

Voltmeter

De voltmeter is een apparaat dat de spanning (of het verschil in elektrische potentiaal) tussen twee punten meet, een grootheid waarvan de meeteenheid de volt (V) is. De overgrote meerderheid van de huidige meetapparatuur is gebouwd rond een digitale voltmeter, waarbij de te meten fysieke grootheid wordt omgezet in spanning met behulp van een geschikte sensor.

die de spanning meet die wordt geproduceerd door de stroom die moet worden gemeten in een weerstand (shunt genoemd). De waarde van de shunt is afhankelijk van het gebruikte kaliber.

In toepassing van de wet van Ohm wordt de gemeten spanning U, als functie van de bekende weerstandswaarde R van de shunt, omgezet in een A-waarde die overeenkomt met de stroom.

Het is een soort elektrische transformator waarvan de primaire bestaat uit de geleider waarvan we de stroom willen weten en de secundaire door een wikkelingswikkeling op een magnetisch circuit gevormd door de twee kaken van de klem.

Het wordt gebruikt om hoge wisselstromen te meten zonder iets in het circuit in te brengen. Het kan geen gelijkstromen meten.

Het maakt het mogelijk om alle stromen (afwisselend of continu) en van hoge intensiteit te meten zonder in het circuit in te brengen of te onderbreken. De klem bestaat uit een magnetisch circuit (een intensiteitstransformator) dat sluit op een halfgeleiderkorrel. Deze pellet wordt onderworpen aan de inductie die door de draad wordt gegenereerd (te meten stroom).

Inductie wordt gemeten omdat het het voordeel heeft dat het bestaat, ongeacht het type stroom. De halfgeleiderkorrel wordt onderworpen aan een stroom loodrecht op de inductie die er doorheen gaat.

Dit alles om dankzij de Lorentz-kracht een verplaatsing van belasting in de pellet te veroorzaken, wat zal resulteren in een potentiaalverschil dat evenredig is met het veld en dus met de stroom, een tegenreactiesysteem vereist dat de transformator op nulstroom werkt en het is de stroom van annulering van de stroom die, omgezet in spanning met behulp van een operationele versterkeromvormer, geeft zijn uitgang een beeldspanning van de gemeten stroom.

Ze worden gebruikt op het gebied van THT (zeer hoge spanning), grote stromen en wanneer de bandbreedte van Hall-effectsensoren onvoldoende is (studie van gewelddadige voorbijgaande regimes, die waarvoor de di / dt groter is dan 108 A / s).

Deze meettechniek maakt gebruik van het Faraday-effect : het vlak van polarisatie van licht in het glas roteert onder het effect van een axiaal magnetisch veld.

Dit effect is niet afhankelijk van de richting van de lichtvoortplanting, maar hangt af van de richting van de intensiteit.

Ze zijn in staat om directe en wisselstromen te meten, met grote nauwkeurigheid, of het nu gaat om zwakke of sterke stromen. Deze sensoren bestaan uit verschillende spoelen en kernen gemaakt van nanogestructureerd composietmateriaal met superparamagnetische eigenschappen, vandaar de afwezigheid van magnetische remanentie over een breed temperatuurbereik.

Een excitatiespoel maakt het mogelijk om de aanwezigheid van stroom te detecteren dankzij de modulatie door Neel-effect. Een tegenreactiespoel maakt het mogelijk om de meetstroom te leveren, recht evenredig met de primaire stroom en de verhouding van het aantal beurten primair / secundair.
De Neel-effectstroomsensor gedraagt zich daarom als een eenvoudige stroomtransformator, lineair en nauwkeurig.

Effect Néel

Een ampèremeter wordt in serie geschakeld op het circuit. Dit betekent dat u het circuit moet openen op de plaats waar u de intensiteit wilt meten en de ampèremeter tussen de twee aansluitingen moet plaatsen die door deze opening van het circuit worden gecreëerd.
Verbindingsrichting en polariteit

Een ampèremeter meet de intensiteit die van terminal A (of terminal +) naar de COM-terminal (of terminal -) stroomt, rekening houdend met het teken ervan. Over het algemeen kan de naald van analoge ampèremeters slechts in één richting afwijken.

Dit vereist nadenken over de richting van de stroom en vereist dat de ampèremeter wordt bedraden om een positieve intensiteit te meten : we controleren vervolgens of de terminal + van de ampèremeter is verbonden (mogelijk door een of meer dipolen over te steken) met de pool + van de generator en dat de terminal - van de ampèremeter is verbonden (mogelijk door een of meer dipolen over te steken) met de pool - van de generator.

De hoogste intensiteit die de ampèremeter kan meten wordt een meter genoemd.
Alle moderne apparaten zijn multi-kaliber : je verandert van kaliber door aan een schakelaar te draaien of door een stekker te bewegen. De nieuwste apparaten zijn zelfkalibreerbaar en vereisen geen manipulatie.

Wanneer u een analoge ampèremeter gebruikt, vermijd dan het gebruik van een meter die kleiner is dan de stroomintensiteit. Dit maakt het noodzakelijk om door berekening een orde van grootte van deze intensiteit te bepalen en de grootte dienovereenkomstig te kiezen. Als we geen idee hebben van de orde van grootte van de intensiteit die we gaan meten, is het wenselijk om te beginnen met het hoogste kaliber, meestal voldoende. Dit geeft een idee van de stroom die door het circuit stroomt.

Vervolgens wordt het kaliber teruggebracht tot het kleinst mogelijke kaliber, terwijl een waarde hoger blijft dan de gemeten stroom. Het is echter noodzakelijk om de verandering van kaliber zorgvuldig uit te voeren, bijvoorbeeld door de stroom te snijden of de ampèremeter te rangeren tijdens de verandering van kaliber van het apparaat, vooral als het circuit inductief is.

De aflezing van een digitale camera is direct en afhankelijk van het gekozen kaliber.
Voor de analoge ampèremeter beweegt de naald op een schaalverdeling die verschillende kalibers gemeen hebben. De indicatie vertegenwoordigt slechts een aantal divisies. Het is daarom noodzakelijk om de intensiteit van dit getal af te leiden, rekening houdend met de waarde van de grootte door een berekening te maken, wetende dat de maximale schaalverdeling overeenkomt met de grootte.